داستان اکسیژن-مرتضی صفردوست

سال آخر، دوتا از دوستای خیلی خوبم یه کتاب کوچولو که یه دنیا ارزش واسم داشت٬ بهم هدیه دادن که همین داستانی هست که نقل می کنم. من که خیلی دوستش دارم.  

نام اصلی داستان هست: خدا جون اگه منو نمی آفریدی ...

داستان قشنگی هست و ما شیمیست ها بیشتر می تونیم باهاش ارتباط برقرار می کنیم.  

و اما داستان: 

بالاخره چشم به جهان گشود، خوشحال از اینکه به دنیا آمده و متعجب از این همه زیبائی روی زمین شروع کرد به جست و خیز کردن.

روی گل ها می غلتید، از درخت ها بالا می رفت، روی موج دریا دراز می کشید و بالا و پائین می پرید و فریاد می زد:

آهای منم، اکسیژن، آهای آهای ...

امّا هیچ موجودی از جایش تکان نخورد و هیچ صدایی شنیده نشد.

یکه خورد و با صدای آرام تری گفت:

درخت ها! گل ها! رودخانه ها! دریای بزرگ! من آمدم.

یعنی هیچ کدام از شما منتظر من نبودید؟! اصلاً شما مرا می بینید؟! صدای مرا می شنوید؟!

ولی دید نه، کسی به او توجهی نمی کند.

از این همه بی اعتنایی آزرده شده بود و نمی دانست چه باید بکند.

داد زد، به آنها تنه زذ، تکانشان داد، ولی ...

نه... مثل اینکه قضیه فرق می کرد، آنها بی توجه و خودخواه نبودند این اکسیژن ما بود که دیده نمی شد.

او تازه پی برد که نه رنگ و بو دارد، نه شکل دارد و نه اصلاً دیده می شود.

اکسیژن خیلی دل شکسته شد.

در ساحل نشست، به دریا خیره شد و شروع کرد به گریه کردن.

به خدا گفت:

خدا جون اصلاً منظورت از آفرینش من چه بود؟

اگر مرا نمی آفریدی چه می شد؟

موجودی که رنگ و بو و شکل ندارد به چه دردی می خورد؟

تو که این طبیعت پر از گل، درخت، آب، دریا، جنگل، آدم و همة زیبایی ها را آفریدی، نمی شد کمی از این زیبایی ها، رنگ ها و شکل ها را هم به من می دادی؟

حالا دیگر دلش می خواست برگردد به همان جایی که بود. این زندگی دیگر چه لذتی داشت؟ آیا دیگر می توانست مهربانی خدا را باور کند یا خدا را دوست داشته باشد؟ اصلاً آیا خدا او را دوست داشت؟

اینها فکرهایی بود که ذهن اکسیژن را به خود مشغول کرده بود آنقدر مشغول که نفهمید کی و چطور خوابش برد.

عزیزم تو می خواستی با من حرف بزنی؟ تو از دست من ناراحت بودی؟ تو از آفرینش خودت ناراضی بودی و می خواستی به آفرینش خودت پی ببری؟

باشد. پس خوب گوش کن و حواست را جمع کن، عزیزم.

می خواهی بدانی وقتی داشتم تو را می آفریدم به چه فکر می کردم؟

به اینکه وقتی تو به دنیا بیایی، دنیا به چه شکلی در خواهد آمد؟ از وجود تو چه زیبایی هایی در خواهد آمد؟ اصلاً تو به چه صورتی می توانی ظاهر شوی و مفید باشی؟ این زندگی چطور می تواند برای تو لذتبخش باشد؟

حالا این گوی را در دستت بگیر، بچرخانش و خوب به آن نگاه کن و به من گوش کن.

اکسیژن هیجان زده گوی را در دستش گرفته بود و نگاهش می کرد.

تکانی به آن داد و گوی به چخش درآمد.

دید که عده ای آدم در گوی ظاهر شدند و بعد خدا از آنها پرسید:

« آفریده های من به من بگویید چه چیزی را اگر از شما بگیرم، نمی توانید زنده بمانید؟ »

آدم ها سریعاً و با همدیگر جواب دادند:

« خدای مهربون، خب معلوم است، اکسیژن، آب و غذا ».

اکسیژن؟ اکسیژن؟

یعنی باور کنم؟ یعنی آنها مرا می شناختند؟ حتی اسم مرا هم می دانستند! آدم را چه به من؟

بعد اندکی فکر کرد، امّا ...

« امّا چه عزیزم؟ »

« امّا شاید اگر آب و غذا باشد، دیگر به من احتیاجی نباشد »

خدا لبخندی زد و گفت: « گوی را بچرخان ».

اکسیژن فریاد زد: « چه جنگل قشنگی، چه درخت هایی، چه گل هایی، چه حیوانات جور وا جوری! ».

خدا گفت: « تو همیشه می خواستی جای آنها باشی و با حسرت به زندگی شان نگاه می کردی. اینها همان غذای آدم ها هستند ».

مادر طبیعت رو کرد به جنگل و حیواناتش و گفت: « فرزندان عزیزم، به من بگویید چه چیز باعث حیات شماست و بدون آن نمی توانید زنده بمانید و این همه زیبایی از بین می رود؟ »

همه با سر و صدا گفتند: « اکسیژن و آب ».

یعنی باور کنم؟

این همه زایبایی به وجود من احتاج دارد؟ منی که نه دیده می شوم و نه شکل دارم؟ خدای من ...

ولی از شدت بغض و گریه نتوانست ادامه دهد، هم گریه می کرد و هم می خندید.

همان طور که می خندید و گریه می کرد ناگهان احساس کرد که بالا و پایین می رود. آره این موج دریا بود که با تکان هایش او را بیدار می کرد و به دنیای واقعی بر می گرداند با این تفاوت که او این بار از دنیا لذت می برد، از بودنش، از زندگی، از درخت ها، گل ها، پروانه ها، باران و دریا و ...

امّا هنوز دو سؤال در ذهنش باقی مانده بود:

آب حیاتی تر است یا من؟ و همان طور که خدا می گفت، این زندگی چه طور برایم لذت بخش باشد؟

حتماً اینها هم جواب دارند ولی این بار می خواهم خودم جواب سؤالم را پیدا کنم.

امّا پیدا کردن جواب مستلزم این بود که او بیشتر بداند پس به راه افتاد و رفت که بگردد و جواب سؤالاتش را پیدا کند.

شب ها را روز می کرد و  روزها را شب. روی شانة آدم ها، بال پروانه ها و پرنده ها، زیر درخت، روی موج ها می خوابید و استراحت می کرد و این بهترین لحظات زندگیش بود که می گذشت.

حالا دیگر چند سال از تولد اکسیژن ما می گذشت و او خیلی جاها رفته و خیلی چیزها دیده و تحربه کرده بود. با گازهای دیگر آشنا شده بود و خلاصه زندگی برایش معنای دیگری پیدا کرده بود. هر روز از زندگی برایش تجربة جدیدی بود و در هر یک از این روزها به دانسته هایش اضافه می شد.

در یک روز تازه، روزی که با بقیه روزهای قشنگش فرق داشت، کسی را دید که مثل خودش بود. او هم نه شکل داشت، نه رنگ و نه بو یا این تفاوت که جنسش با اکسیژن فرق می کرد.

اکسیژن احساسی عجیب نسبت به او داشت. جلو رفت و نزدیکش شد:

« سلام »

« سلام »

« من اکسیژنم »

« من هم هیدروژنم »

« تو هم مثل من نه رنگ داری، نه شکل ... »

هیدروژن حرفش را قطع کرد و گفت:

« آره، من هم مثل تو برای موجودات مفیدم و به شکل های مختلف در موجودات ظاهر می شوم. من هم مثل تو موجودات را سیراب می کنم ».

« معذرت می خوام، ولی این من و تو نیستیم که موجودات را سیراب می کنیم، آن آب است که به آنها طراوت می دهد و سیرابشان می کند ».

« ولی دقیقاً این من و تو هستیم گه بعد از پیوستن به هم به آب تبدیل می شویم و مِه، باران، رود، دریا و ... »

ولی خدا جون اگه منو نمی آفریدی ...

ما هم هستیم٬ چون آفریده شده ایم!